De laatste lootjes

Nog eventjes en dan vertrek ik samen met Sara heerlijk naar Suriname. Lekker naar de warmte, zon, blauw lucht, relaxte bevolking, jungle en natuurlijk naar een heel nieuw avontuur. Ik ga daar voor 15 weken stagelopen op een Basisschool. Waar ik hopelijk heel veel interessante dingen zal meemaken, waar ik gebeurtenissen zal meemaken die heel nieuw zijn en waar mijn mond letterlijk van open zal vallen. Ik hoop natuurlijk ook van de stage daar en van de totaal nieuwe omgeving heel veel te leren.

Ik weet nog niet zo heel erg veel van mijn basisschool. Af en toe heb ik wat heen en weer gemaild, maar nog heel veel duidelijkheid is er nog niet. Dit is dan ook niet echt heel raar, omdat dit totaal past bij de Surinaamse cultuur: ‘No span’ (maak je niet druk, het komt goed). Laat deze uitdrukking dan ook volledig bij mij passen, dus hopelijk zal ik dan ook snel kunnen wennen. Ik probeer me dan ook niet al te druk maken over de slechte communicatie en over de vele vraagtekens die ik heb. Wat ik wel weet is dat de basisschool aansluit bij de evangelische broedergemeenschap. Je kent het wel zo’n gospel, oftewel een gezellige boel met zingen, dansen en waarschijnlijk veel eten. Gelovig ben ik niet en ik kom ook nooit in de kerk, maar zo’n kerkdienst zou ik toch wel heel graag een keertje mee willen maken.

Nu ben ik nog druk bezig met de laatste voorbereidingen. Ik wil mijn kamer geheel netjes achterlaten, dus ook de troep achter mijn kledingkast moet uitgezocht worden. Als studente heb je te veel blaadjes met hoogstwaarschijnlijk veel onzin erop, dus die moeten nodig allemaal worden uitgezocht en worden weggegooid. Ook moet ik al mijn spullen nog inpakken, maar daar heb ik nog wel voldoende tijd voor. Mijn laatste missie heb ik echter niet gehaald en dat was het behalen van mijn rijbewijs (zo dat weet iedereen via deze weg dan ook weer), maar goed afgezien dat ik mijn theorie moet overdoen en dat ik vier maanden niet kan rijden gooien we de Surinaamse term NO SPAN erin en dan kunnen we weer ademhalen. Ik ga mij de laatste tijd nog even storten op het inpakwerk, wat waarschijnlijk veel tijd vereist. Passen, meten, wegen, keuzes maken tussen dingen die je toch echt thuis moet laten en proberen onder die 23 kilo te blijven. Dan hebben we ook nog de handbagage waar we het één en ander moeten instoppen en proberen onder de 10 kg te blijven. Dus dit zal ook wat zweetdruppeltjes kosten. Als deze bevalling heb overleefd, kan het avontuur 19 februari echt beginnen.

Op deze site zal ik al mijn spannende, minder spannende, geweldige, minder geweldige, toffe, minder toffe ervaringen opzetten. Dus als je heel erg geïnteresseerd ben in de avonturen die ik zal meemaken, kun je natuurlijk altijd even een kijkje nemen op deze website. Ik zal deze website af en toe even uploaden, zodat jullie heerlijk mee kunnen genieten van de warmte, zon en de Surinaamse cultuur. Misschien kunnen jullie dan wat zonnestralen vangen, want ook die zal ik regelmatig via deze site opsturen. Ik hoop dat ze door de slechte verbinding wel aankomen natuurlijk.

Adios,
Nadine.