Het avontuur is begonnen

Gisteren begon het avontuur waar ik al zo lang op gewacht heb. ’s Morgens vroeg inspecteerde ik mijn koffer nog grondig of ik niets vergeten was. Ja ik was wat vergeten, namelijk een hele berg kleding die weer keurig opgevouwen lagen in de kast en die ik wegens overgewicht en wegens ‘ik krijg mijn koffer niet dicht’ helaas weer eruit halen. Dat was wel even een tegenvaller, dus ik liet ook met pijn in mijn hart de hele berg kleding achter. Vervolgens heb ik nog afscheid genomen van mijn kat en ben ik richting mijn oma gereden om die op te halen, want ja die hoort natuurlijk bij mijn fanclub. In de auto vroeg mijn oma of ik nog wat vergeten was. Waarop ik verschrikt ja riep. Na wat grijze haren van paps verder en 10 minuten later zat ik met mijn machientje voor mijn rabopas (Ja Ilonka, ik was dat dingetje ook vergeten) weer in de auto. Mijn buren stonden al lachend voor de ramen, want die hadden mij klokslag 5 over 9 uitgezwaaid en die zagen mij weer kwart over 9 uitstappen. Daarna gingen we weer verder naar Schiphol. Helaas nam mijn vader een verkeerde afslag, waardoor ik toch iets te laat op Schiphol aankwam volgens Sara, want zij stond samen met haar familie al te wachten. Inmiddels kwamen wij aan en kwam ook mijn fanclub: Mijn tante, nicht, oom, beide oma’s, Nadieh en Tessa Kortekaas aanzetten. We besloten eerst onze koffers in te leveren zodat we daarna nog wat tijd konden besteden aan onze familie/vrienden, want ja die gaan ons natuurlijk vier hele maanden ontzettend missen. Dat zal heel wat slapeloze nachten bij ze opleveren, maar goed Nadines wil is wet :) Na het wegen werd de trieste mededeling gedaan dat mijn koffer 2 kilo te zwaar was. Ik probeerde al mijn charmes nog in de strijd te gooien, maar dat hielp niet. Echt heel raar. De koffer van madame Pater was ook te zwaar, maar liefst een halve kilo. Nadat ik wat schriftjes heb gedumpt bij de mama van Sara kon mijn koffer – die precies 23,9 kilo woog – mee! Wat een geluk heb ik toch. De moeder van Sara komt ons over 6 weken opzoeken en die zal de overige spullen meenemen. Vervolgens hebben we nog innig afscheid genomen. Dit heeft bij sommige wat traansporen achter gelaten. Na heel veel zoentjes, knuffeltjes, nog een kusje en nog een knuffeltje heb ik afscheid genomen. Vervolgens hebben we voor de douane nog een klein half uurtje kunnen genieten van alle handen die telkens omhoog gingen als wij ons even omdraaiden. Toen we uiteindelijk door de douane waren kon ons avontuur echt beginnen. We hebben nog eventjes rondgelopen, want we hadden tijd zat. Het vliegtuig had wegens technische mankementen een uurtje vertraging (fijn om te weten dat die vliegtuig niet helemaal compleet is, ik bedoel was). Gelukkig ging de tijd snel en voordat ik het wist zat ik lekker in het vliegtuig. In het vliegtuig werden we lekker verwend met drinken en eten. We hoefden in ieder geval geen honger te lijden. Dus Marise, Nadieh, papa, mama en mama van Sara jullie kunnen lekker genieten van al dat eten dat voorbij komt en het vele drinken. Je kunt je zelfs helemaal bezatten met wijn en cognac. De vliegreis duurde ongeveer 9,5 uur. Met wat slapen, muziek luisteren, lezen, eten en drinken, praten, een filmpje kijken (die we niet eens af konden kijken) en wat gelach vloog de vliegreis voorbij. We hebben ook enorm gelachen om onze coole steward. Erwin als je erbij had gezeten, stond je gayarlarm in ieder geval roodgloeiend, hihi :) Ik sta zelfs nog met hem op de foto, hij met een roti pannenkoek die hij in mijn mond probeert te duwen. Nou charmant is die foto niet, maar onze buikspieren waren wel weer flink opgevoerd. Uiteindelijk landden we veilig met piepende banden op de Zanderij in Suriname. Mevrouw Pater en mevrouw Liefting gingen als laatste het vliegtuig uit. Dit leverden natuurlijk wat opmerkingen op bij de stewards en stewardessen. Zij vonden ons maar oude taarten, haha. Wij trokken hier niets van aan en installeerden keurig onze koffertjes en tasjes. Vervolgens hebben we een half uur moeten wachdten voor een stempel. De stempel is 30 dagen geldig. Binnen 30 dagen moeten we ons dan ook melden bij de vreemdelingenpolitie om ons visum te verlegen. Dit verliep allemaal wel redelijk rustig, maar we hadden de tijd. We moeten ons toch ook gelijk inburgeren met het relaxte van hier en weet je dat bevalt me helemaal prima! Daarna hebben we ons koffer gevonden en begon ons avontuur: ‘zoek de neger.. uhh taxi.’ Al snel werden we geholpen door een aardige man. Hij heft ons doorverwezen naar zijn mattie, die toevallig een bus bestuurde. Dat kwam ons heel goed uit, want die kon ons mooi vervoeren naar Mozartstraat 118. Dit duurde iets langer dan de buschaffeur ons vertelde. Volgens zijn schema zouden we ongeveer half 9 arriveren, maar het werd een uurtje later. Ach, maakt niet uit. Ik vond het wel heel vreemd dat ze hier links rijden hoor. Ik ben een aantal keer behoorlijk geschrokken door al die auto’s die op mij af kwamen en ik was opeens ook de bestuurder aan de linkerkant kwijt, die ik uiteindelijk aan de rechterkant vond. Maar het is wel vreemd en een tikkie eng.

Bij stagewonen werden we keurig ontvangen door Kenneth. Hij was erg vriendelijk en liet de kamers zien. Het zag er wel goed uit. Wel heel klein, maar alle belangrijke dingen staan erin: een kledingkast (erg belangrijk), een bed, een bureau, koelkast en een minibadkamer met een douche, toilet en wastafel. Allemaal prima. Beneden ziet het er ook gezellig uit, met tafeltjes, stoeltjes en hangmatten. Ook is er een zwembadje waar we niet met z’n allen in passen, maar wat wel lekker is om lekker af te koelen. Voor de rest zijn er nog twee keukentjes en een wasruimte met wasmachine (erg fijn!). Het ziet er allemaal prima uit en ik denk dat ik het hier wel vier maanden kan volhouden. Ook hebben we ’s avonds al kennis gemaakt met onze huisgenootjes. Erge aardige meiden en jongens. We werden gelijk voor de volgende avond uitgenodigd om mee uit eten te gaan. Dit is natuurlijk altijd leuk! Wel zijn we ’s avonds niet zo heel sociaal geweest en zijn we snel naar bed gegaan. Een aantal spulletjes uit mijn koffers gehaald en mijn bedje opgemaakt. Daarna nog even een koude (!) douche genomen. Ik trok wel gelijk het douchegordijn van de muur, dus dat was niet zo’n heel fijn beginnetje. Met mijn ontechnische handen besloot ik die maar te laten liggen voor de volgende dag en lekker mijn bedje op te zoeken.

Vandaag hebben we niet zo heel veel gedaan. Ik heb het douchegordijn weten op te hangen en ik heb mijn koffers leeggemaakt. Ik dacht eerst nog om uit de koffers te leven, maar dit zorgt alleen maar voor heel veel chaos in mijn koffers, dus ik heb alles geïnstalleerd op mijn bureau, op de koelkast en in de kledingkast. Die zitten nu aardig vol, maar het is gewoon hoe het hoort bij Nadine. Lekker rommelig, beetje chaotisch, maar alles staat! Ook hebben we even boodschapjes gedaan en SRD gepind. We hadden voor het laatst wat gedronken en gegeten in het vliegtuig, dus ik had wel heel erge dorst. We hebben de regen doorstaan en wat vieze regendruppels, prutdruppels en veel gefluit en getoeter van het mannelijke gezelschap hebben we wat eten en drinken weten te halen en zijn we weer lekker naar ons huisje gegaan. We hebben hier lekker gerommeld. Het is vandaag erg slecht weer. Het regent voortdurend, dus het was niet lekker om naar de stad te gaan. Vanavond gaan we de boel maar eens bekijken en anders hebben we nog deze hele week om bij te komen en de boel te verkennen. Morgen gaan we ook nog maar een simkaart kopen om onze contactpersoon te bereiken van stage. Dus dan horen we nog meer.

Liefs, Nadine.

P.S. sorry voor de ietwat lange blog. Dit zaL in het vervolg misschien wat korter zijn.